Sonunda daşardım… Bir kaç damlada olsa ağladım… İçtim. Sarhoş oldum. Ağladım. Kendime, geçmişime, geleceğime… Hepsine ağladım bu gece…. Aslında yazmayacaktım. Değerli bi arkadaşım sayesinde yazıyorum bu satırları…
Gözlerimi ve diğer duyu organlarımı zor kontrol ederken yazıyorum size. Hıçkıra, hıçkıra ağlamak isterdim. Olmadı yine… Ben artık eminim hayatımda hiç bişey düzgün olmayacak. Ben bu lanet yere dünya dediğiniz bok çukuruna dert çekmeye gelenlerden biriyim. Sadece dert, tasa… Ne dostum var ne arkadaşım… Yapayalnız çekip, siktir olup gideceğim işte… Hatalarım var, yanlışlarım var. Farkınfayım. Ama ben bu kadarını hak etmedim. Hani tanrı kimseye kaldıramayacağı yükü vermezdi? KALDIRAMIYORUM ARTIK! Çekemiyorum çıkarcı insanları, bencil yaratıkları… Herkes sadece kendini düşünür olmuş. Bir ben miyim kendinden başkalarını da düşünebilen? Bilmiyorum. Daha rast gelmedim karşısındaki insanı düşünebilene…. Şöyle ki her ağladığımda yada denediğimde bu yazıları sürdüreceğim… Kafam karışık. Alt üst. Affına sığınarak yazıyorum bu satırları. İnan kolay değil, dah büyük acılarda var ama inan bu da kolay değil…